Նպատակը արդարացնում է միջոցները

-Որտեղի՞ց են սերում Ձեր արմատները:

-Հորս մի կողմը Երևանից է, մյուս կողմը՝ Առինջից, մորս մի կողմը Կոշից է, մյուսը՝ Թիֆլիսից: Երկուսն էլ ծնվել են Երևանում, այստեղ անցկացրել իրենց դպրոցական տարիները և հիմնական աշխատանքային գործունեությունը: Ես նույնպես ծնվել եմ Երևանում և ինձ երևանցի եմ համարում:

-Կպատմե՞ք մի դեպք Ձեր մանկությունից, պատանեկությունից կամ դպրոցական տարիներից: Ինչպիսի՞ հետաքրքրություններ եք ունեցել դպրոցական տարիներին:

-Դպրոցական տարիներն իմ կյանքում մեծ նշանակություն են ունեցել: Բազմաթիվ հետաքրքիր դեպքեր կան: Նախ` ասեմ, որ ավելի շատ հետաքրքրվում էի բնագիտական առարկաներով: Առաջին լուրջ որոշումն իմ կյանքում, եղավ այն, որ երբ մայրիկիս հետ այցելեցինք Արտաշես Շահինյանի անվան ֆիզիկամաթեմատիկական հատուկ դպրոցը, ավագ եղբորս հերթական հաջողության առիթով, դպրոցից դուրս գալիս մայրիկիս ասացի՝ սա է լինելու իմ հաջորդ դպրոցը: Այդպես էլ եղավ: Վիլյամ Սարոյանի անվան 138 միջնակարգ դպրոցի 5-րդ դասարանի աշակերտ էի, երբ քննությունները գերազանց հանձնելով տեղափոխվեցի Արտաշես Շահինյանի անվան ֆիզիկամաթեմատիկական հատուկ դպրոցի 6-րդ դասարանը: Հենց այդտեղից էլ սկսվեց իմ պոլիտեխնիկական ուղին: Այն չորս տարիները, որ սովորեցի այդ դպրոցում, էլ երբեք չեն կրկնվի: Ինձ դասավանդել են ժամանակի լավագույն ուսուցիչները, կրթվել եմ լավագույն դասարանում: Հաջողություններ ունեի նաև օլիմպիական խմբակներում, մասնակցում էի տարաբնույթ սպորտային և մշակութային միջոցառումների: Տպավորիչ էր, որ դպրոցը մեզ դասապատրաստման ծրագրի հնարավորություն էր տալիս: Դա այն լիարժեք կրթական միջավայրն էր, որտեղ քեզ մնում էր միայն սովորել, կրթվել և օգտվել այն ամենից, ինչը քեզ ընձեռում է դպրոցը: Մեզ՝ ֆիզմաթցիներիս համար դաստիարակչական մեծ նշանակություն ուներ նաև այն, որ դպրոցի տարբեր տարիների շրջանավարտները պարբերաբար այցելում էին իրենց ուսուցիչներին, նոր սերնդին օգնում իրենց խորհուրդներով: Շրջանավարտներն ամուր կապված են դպրոցի հետ: Դա պարտավորեցնում էր մեզ, որ մենք էլ այդպիսին լինենք և այդպիսին էլ եղանք: 7 տարի է, ինչ ավարտել եմ ֆիզմաթ դպրոցը, բայց իմ պարտքն եմ համարում պարբերաբար այցելել հարազատ օջախը:
Եթե ամփոփելու լինեմ ձեր երկրորդ հարցը, ապա մի նախադասությամբ կասեմ: Այո, դպրոցից շատ կան հուշեր, բայց դրանցից լավագույնը այնտեղ ծնված իմ ներկան է:

-Պարոն Վարդանյան, ճի՞շտ է արդյոք, որ ֆիզմաթում եք ծանոթացել ձեր ներկայիս ընկերուհու հետ:

-Ճիշտ է, բայց այդ տարիներին ընկերություն դեռ չէինք անում: Մեր հարաբերություններն անձնական դաշտ տեղափոխվեցին դպրոցն ավարտելուց հետո: Ես էլ, նա էլ ավարտեցինք առաջին կուրսը, որից հետո միայն սկսեցինք ընկերություն անել: Դպրոցական տարիներին նույն դասարանում էինք, ուղղակի լավ դասընկերներ էինք:

-Ինչպե՞ս ընտրեցիք Ձեր մասնագիտությունը: Նպաստե՞լ է դպրոցը մասնագիտության կողմնորոշման հարցում, թե՞ հետևել եք որևէ մեկի խորհրդին: Ինչո՞ւ Պոլիտեխնիկը:

-Արդեն նշեցի, որ ֆիզմաթ դպրոցն իմ կյանքում վճռորոշ նշանակություն ունեցավ: Մի ներքին երկընտրանք կար. որն ընտրել՝ ԵՊՀ-ի Կիրառական մաթեմատիկայի, թե Պոլիտեխնիկի ՔՀ և Ի ֆակուլտետը:
Ավագը եղբայրս սովորում էր ՔՀ և Ի ֆակուլտետում: Երկար քննարկումներից հետո հասկացա, որ ուզում եմ դառնալ ծրագրավորող: Այդպես ընտրեցի Պոլիտեխնիկը: Այսօր համոզված եմ, որ ճիշտ ընտրություն եմ կատարել: Պոլիտեխնիկն ինձ հնարավորություն տվեց լավագույն կերպով ինքնադրսևորվելու: Որպես ուսանող կրթվել եմ լավագույն պրոֆեսորադասախոսական կազմի կողմից: Կարծում եմ՝ սա այն միջավայրն է, որն ինձ անհրաժեշտ է:

-Ուսումնառությունը շարունակում եք ասպիրանտուրայում, Կառավարման ակադեմիայում համատեղությամբ ուսումնասիրել եք երկրորդ մասնագիտություն: Կրթության բնագավառում ինչպիսի՞ նպատակներ կան:

-Կրթության նկատմամբ ձգտումներս անսպառ են: Չեմ պատրաստվում ինչ-որ մի կետում դադարեցնել այն: Այժմ ուսումնասիրում եմ այլընտրանքային էներգետիկան և Էներգետիկական ֆակուլտետի ասպիրանտ եմ: Ավարտելուն պես պատրաստվում եմ դասավանդել նույն մասնագիտությամբ:
Կառավարման ակադեմիա ընդունվել եմ, քանի որ ուսմանս զուգահեռ հասարակական գործունեություն եմ իրականացնում: Կառավարման հմտությունները հասարակական գործունեության բնագավառում անհրաժեշտ են և շատ կարևոր: Դա մի կատարյալ հնարավորություն էր՝ սովորել տեսություն ակադեմիայում և որպես պրակտիկա կիրառել գիտելիքները հասարակական գործունեության մեջ:

-Ինչպե՞ս եք վերաբերվում ուսանողական խորհուրդների աշխատանքին:

-Ուսանողական խորհուրդները այն կառույցներն են, որոնք համախմբում են ուսանողությանը: ՀՀ երիտասարդության մեծ մասը հանդիսանում է բուհերի ուսանողներ և նրանց համախմբող միակ կառույցը ուսանողական կառույցն է: Հետևաբար` ոչ միայն ես, այլև պետությունը կարևորում է նրանց գործունեությունը: Հարցի պատասխանն ակնհայտ է, բայց հիմնավորումներ էլ կան: Առաջին. ՈւԽ-ն կատարում է այնպիսի աշխատանք, որի հենասյուներն են ազնվությունը, անկեղծությունը և ընկերասիրությունը: Երկրորդ. ուսանողների շահերը հետապնդող ինքնակառավարվող միակ մարմինն է: Կարող եմ նշել նաև համալսարանի կառավարման մարմիններում ուսանողների ներգրավվածության, խոսքի ուժի և այլնի մասին: Բայց, գլխավորն առաջին երկու գործոններն են: Հստակ և միարժեք է այն, որ Ուսանողական խորհրդում ընդգրկված յուրաքանչյուր ուսանող պետք է լինի անշահախնդիր, ավելիին ձգտող և պետք է հասկանա, որ սա մի հարթակ է, որտեղ կարելի է դրսևորվել ոչ միայն հիմնական մասնագիտական գիտելիքներով, այլև այն ուղղություններով, որոնք երկրորդ մասնագիտություն են անվանվում: Դա կարող է լինել լրատվության ոլորտը, ոչ ֆորմալ ինտելեկտուալ միջավայրը, սպորտային ասպարեզը և այլն:

-Ինչպե՞ս եղավ Ձեր մուտքը Պոլիտեխնիկ Ուսանողական խորհուրդ: Ինչպե՞ս սկսեցիք հասարակական գործունեությունը:

-Երբ 2008 թվականին ընդունվեցի Հայաստանի պետական ճարտարագիտական համալսարան, առօրյաս սահմանափակված էր միայն դասահաճախումներով: Հաջորդ տարի, որպես բուհի գերազանց սովորող ուսանող ծանոթացա Ուսանողական խորհրդի նախագահ Կարապետ Թոռչյանի հետ: Առաջարկություն եղավ ֆակուլտետում խորհրդի պատվիրակ լինելու: Դրանից էլ սկսվեց հասարակական գործունեությունս:
Ընդգրկվեցի Պոլիտեխնիկի Ուսանողական խորհրդի 15-ամյակի կազմակերպչական հանձնաժողովի աշխատանքներում: Ակտիվորեն մասնակցում էի ուսանողական միջոցառումներին: Հաղորդակից դարձա շատ խնդիրների լուծմանը, ինքս առաջադրեցի նոր տեսակետներ: Նկատելով իմ ձգտումները՝ առաջարկություն եղավ ղեկավարելու բուհի ամենամեծ ֆակուլտետներից մեկը՝ ՔՀ և Ի ֆակուլտետի ուսխորհուրդը: Դրան հաջորդեցին ՈւԽ փոխնախագահի, այնուհետև՝ ՈւԽ նախագահի պաշտոնները:

-Պրն Վարդանյան, Ձեր Ուս.խորհրդի նախագահ լինելու տարիները աչքի են ընկնում ձեռքբերումներով: Կասեք դրանց մասին:

-Երբ 2012 թվականի հոկտեմբերի 23-ին ընտրվեցի Պոլիտեխնիկի ուսանողական խորհրդի նախագահ, կային ծրագրեր, գաղափարներ, որոնք պետք էր իրականացնել: 2014 թվականի հոկտեմբերի 29-ին, լրանում էր Ուսանողական խորհրդի 20 ամյակը, որը պետք էր նշել բարձր մակարդակով: Աշխատանքները սկսվեցին այդ ժամանակներից: Մշակվում էին միջոցառումներ, որոնք կրելու էին շարունակական բնույթ: Մեր առջև դրել էինք խնդիր, որ 2014 թվականին նոր ասելիք պետք է ունենանք, քանի որ Ուս.խորհրդի համար այդ պահը անչափ կարևոր էր: Իսկ 2 տարին նոր բան ասելու համար երկար ժամանակ չէր: Ստեղծեցինք աշխատանքային խմբեր, որտեղ ընդգրկվեցին տարբեր տարիների Պոլիտեխնիկի նվիրյալ ուսանողներն ու երիտասարդները: Ծրագրերը, որոնք իրականացրինք, ոչ միայն համախմբում էին երիտասարդներին, այլև մրցակցության նոր լիցք էին հաղորդում գերազանց սովորող ուսանողներին:

-Պատմեք առավել կարևոր իրադարձությունների մասին մանրամասն:

-Առաջին քայլը սկսվեց «Ճարտարագետ» ուսանողական ամսագրից: Քանի որ ՀԱՊՀ-ն երկրի առաջատար գիտատեխնիկական բուհերից է, և այստեղ են ինժեներական մոտիվացիա ունեցող երիտասարդներ, հետևաբար՝ պետք էր ինժեներական կրթությանը համապատասխան ծրագրեր մշակել, դրանք ակտիվորեն լուսաբանել: Դրա շրջանակներում մի երիտասարդի հետ, ով Պոլիտեխնիկական համալսարանի առաջին կուրս էր ընդունվել 2012 թվականին ( խոսքը ներկայիս ուսանողական ամսագրի գլխավոր խմբագիր Ջանիկ Սևոյանի մասին է ), համատեղ որոշեցինք ունենալ ամսագիր, որը հետագայում ստացավ «Ճարտարագետ» անվանումը: Այն նախկին «Իմպուլս» ամսագրի ռեբռենդինգի ենթարկված տարբերակն է: 10 ամիս տևած նախապատրաստական աշխատանքներից հետո, կարողացանք ստեղծել մի խմբագրություն, որը համապատասխանում է ժամանակակից ուսանողական պատկերացումներին: Տպագրությունից հետո ստեղծվեց ամսագրի էլեկտրոնային 3D տարբերակը, և առաջին իսկ պահից գրանցվեց 3000 դիտում: Դա իսկապես բարձր ցուցանիշ էր մեզ համար: 2500 օրինակ տպագրությունը և 3000 դիտումը նշանակում է, որ Պոլիտեխնիկի ուսանողության ակտիվ մեծամասնությունը մասնակիցն է բուհի կյանքին: Կարծում եմ՝ սա հայաստանյան բուհերի առումով լուրջ ցուցանիշ է:
Ուսանողության աճող հետաքրքրությունները մեզ մղեցին ավելի ծավալուն միջոցառումների իրականացման: Այսօր արդեն ունենք «Պոլիտեխնիկական խաղեր»-ը, որ 300-400 ուսանողների համախմբում է 2 շաբաթյա սպորտային, մշակութային և ինտելեկտուալ մրցույթ-փառատոնում, «BeEngineer» գիտական կոնֆերանսը, «Պոլիտեխնիկական մրցանակաբաշխություն» ծրագիրը: Վերջինս հնարավորություն է տալիս ուսանողների մեջ կրթության իմաստով մրցակցության դաշտ ստեղծել:
Համալսարանում նախադեպը չունեցող երկու իրադարձություն նույնպես տեղի ունեցան, որոնց սկիզբը դրվեց 20-ամյակի միջոցառումների եզրափակման օրը:
Առաջին` արժանին մատուցեցինք այն նվիրյալներին, ովքեր մեծ ներդրում են ունեցել Պոլիտեխնիկ Ուսանողական Խորհրդի գործունեության մեջ, այսպիսով հիմնադրեցինք ՈւԽ շքանշանը, և երկրորդ` հասարակական ակտիվ գործունեություն ծավալածներին պարգևատրեցին ՈւԽ սպիտակ դիպլոմներով: Շքանշանը ստացողներից առաջինը ՀՀ կրթության և գիտության նախարար Արմեն Աշոտյանն էր, ով իր հասարակական, քաղաքական գործունությունը սկսել է ուսանողական տարիներից և հենց Ուսանողական խորհրդից, լինելով Հայաստանի պետական բժշկական համալսարանի ուսանողական խորհրդարանի ղեկավարը, ՀՈւԱԱ համահինադիրներից մեկը: Այսպիսով` մեր շնորհակալական խոսքը շքանշանի միջոցով հայտնեցինք նախարարին, ով մեծ ավանդ ունի ուսանողական ինքնակառավարվող մարմինների զարգացման գործում:
Որպես այս հարցի վերջաբան՝ կցանկանայի շնորհակալություն հայտնել բոլոր նրանց, ովքեր ներդրում են ունեցել այս ամենի կայացման գործում, և առանձնահատուկ շնորհակալություն հայտնել պարոն Էդուարդ Կուրղինյանին՝ շքանշանների դիզայնը մշակելու համար:

-Պարոն Վարդանյան, ինչպե՞ս ընգրկվեցիք Երիտասարդական խորհրդարանում:

-2011 թվականին Ազգային ժողովի նախագահ Հովիկ Աբրահամյանի նախաձեռնությամբ ԱԺ-ին կից բացվեց երիտասարդական խորհրդարան: Այն ձևավորված էր մի քանի բաղադրիչներից. Առաջին՝ ՀՀ բուհերի ուսանողներից, երկրորդ՝ ՀՀ այն կուսակցություններից, որոնք ներկայացված են Աժ-ում, և երրորդ՝ ինքնաառաջադրված երիտասարդներից, որոնոց տարիքը 18-30 տարեկանի սահմաններում է: Այդ ժամանակ զբաղեցնում էի համալսարանի ամենամեծ ֆակուլտետի ՔՀ և Ի-ի ՈւԽ-ի ղեկավարի պաշտոնը և որպես գերազանց առաջադիմությամբ ուսանող՝ ընդգրկվեցի բուհից ԵԽ գործուղվող պատվիրակության կազմում: Ներկայացված էինք 4 հոգով՝ ՈւԽ նախագահ Կարապետ Թոռչյանը, ՈւԽ փոխնախագահ Դիաննա Գառակյանը, ՈւԽ աշխատակազմի ղեկավար՝ Հայկ Մամիջանյանը և ես: ԵԽ-ում առաջին հաջողությունը եղավ Դիաննա Գառակյանի՝ հանձնաժողովի նախագահի պաշտոնում ընտրվելը, որին հաջորդեցին աշխատանքային բուռն տարիներ:
Այսօր կրկին այնտեղ ենք, բայց սերնդափոխված և արդեն երեք հոգով:

-Գիտենք, որ մի շարք ծրագրերով եղել եք արտերկրներում: Սովորել եք նաև Միացյալ Թագավորության Լիվերպուլի ամառային դպրոցում: Ինչպիսի՞ հուշեր ունեք: Ի՞նչ փոխեցին այդ տարիները Ձեր կյանքում, և ի՞նչ տվեցին դրանք Ձեզ:

-Արտերկրում եղել եմ բազմաթիվ ծրագրերով: Հուշեր կան բազմաթիվ նաև Միացյալ Թագավորության Լիվերպուլ ամառային դպրոցից: Գեղեցիկ պահեր, հետաքրքիր օրեր… թվարկելն այսպես, կարծում եմ, ճիշտ չի լինի: Հիմնական նպատակը համեմատություն անելն էր, այնտեղի լավը, գեղեցիկը վերցնելը: Այս գործուղումները առաջին հերթին օգնեցին նոր համագործակցություններ ձեռք բերելու հարցում: Պոլիտեխնիկի ՈւԽ-ն ՀՈւԱԱ-ի հետ համատեղ մշակել էր «Տեմպուս-ESPAQ» ծրագիրը, որը այս գործուղումների արդյունքում ավելի կատարելագործվեց և հաղթեց «Տեմպուս»-ի ֆինանսավորման ծրագրերում: Եվ այսօր մենք կարող ենք այն անցկացնել մեր բուհերի ուսանողության շրջանում՝ ներգրավելով ուսանողներին բուհի կառավարման համակարգի գնահատման ոլորտում, գործուղելով արտասահմանյան բուհեր: Երկրորդ կարևոր խնդիրը նոր արժեքների ներմուծումն էր աշխատանքային գործունեության մեջ: Այնտեղի և այստեղի կյանքը միանշանակ տարբեր է: Բայց դա հարաբերական է…համենայն դեպս գործուղումներն ինձ մեկ անգամ ևս համոզեցին, որ իմ տեղը Հայաստանում է:

-Լինելով «Պոլիտեխնիկ» ուսանողական բարեգործական հիմնադրամի հոգաբարձուների խորհրդի հիմնադիր-նախագահը, ինչպիսի՞ ծրագրեր և նպատակներ կան:

-Նախ` ասեմ, որ «Պոլիտեխնիկ» ուսանողական բարեգործական հիմնադրամ ստեղծելու գաղափարը Ուսանողական խորհրդի նվիրյալներին է: Սա միջոց է՝ միավորելու բոլոր տարիների ՈւԽ-ի ակտիվին նոր ծրագրերի շուրջ: Նպատակը մեկն է՝ օգնել, աջակիցը լինել պոլիտեխնիկցի մեր ուսանողներին: Հուսով ենք, տարիների ընթացքում ՈւԽ շրջանավարտները, նոր հաջողությունների հասնելով, իրենց ներդրումը կունենան հիմնադրամի կայացման գործում, հանուն այն նպատակի, որը դրված է նրա հիմքում: Իսկ ծրագրերը բազմաթիվ են: Դրանցից մեկ-երկուսը կյանքի են կոչվել ՈւԽ-ի 20-ամյակի միջոցառումների ժամանակ: Առաջիկայում կլինեն նոր անակնկալներ, որոնք կխրախուսեն մեր համալսարանի նորընտիր ակտիվիստներին: Սա որպես անոնս մեր նոր սկսվող գործունեության:

-Լինելով ինժեներ՝ ինչու՞ ընտրեցիք Ֆեյսբուք սոցիալական ցանցը: Պատմե՞ք Ձեր Ֆեյսբուքյան էջի մասին:

-Ֆեյսբուքում գրանցվել եմ 2010 թվականին: Այդ ժամանակ բուռն էր գործունեությունս ՈւԽ-ում: Սոցիալական ցանցերը մեծ զարգացում էին ունենում մեզ մոտ: Կառույցի անդամները քիչ թե շատ միմյանց հետ հաղորդակցվում, նորություններ էին հրապարակում ֆեյսբուքի միջոցով: Ընկերներս ինձ գրանցեցին, և հիշում եմ, նույնիսկ օրեր շարունակ օգնում էին ընտելանալ նոր միջավայրին: Անցել է արդեն հինգ երկար ու ձիգ տարիներ, և այն, ինչ ժամանակին նորություն էր, այժ դարձել է ապրելակերպ: Որպես ՈւԽ նախագահ, այսօր արդեն ռեկտորի տեղակալ ֆեյսբուքյան էջս հանդիսանում է ուսանողների հետ հաղորդակցման պաշտոնական տեղեկատվական էջ: Այսօրվա իրականությունում ՖԲ-ն այն է, ինչի միջոցով կարող ես կապ հաստատել յուրաքանչյուրի հետ, արդեն առանց բացառությունների:

-Ազատ ժամանակ ինչո՞վ եք զբաղվում: Ժամանակ առ ժամանակ ֆեյսբուքյան ձեր նկարներից, գրառումներից տեսնում ենք, որ անտարբեր չեք և սիրում եք մեջբերել մեծերի խոսքերը: Կպատմե՞ք այդ մասին:

-Ազատ ժամանակ հիմնականում չեմ ունենում, իսկ եթե ունենում եմ, ապա փորձում եմ ռացիոնալ օգտագործել: Հիմնականում ընթերցում եմ: Կողմնակիցն եմ մեծերի մտքերը կարդալուն: Պարզապես սիրում եմ: Ինձ համար հետաքրքիր է, թե ինչպես են մտածել ժամանակի մեծերը և ինչ եզրահանգման են եկել այս կամ այն դեպքերից հետո: Ֆեյբուքում էլ կիսվում եմ զուտ ընկերներիս իրազեկելու համար. յուրաքանչյուր մարդ էլ ցանկանում է մի լավ բան իմանալուն պես կիսվել ընկերների հետ: Ես բացառություն չեմ: Ընկերներս, նկատելով մեծերի մտքերը ընթերցելու իմ սերը, ռեկտորի տեղակալ նշանակվելուց հետո ինձ նվիրեցին նմանօրինակ մի գեղեցիկ քանդակ՝ Մաքիավելիի խոսքերով:

-Ինչպե՞ս է վերաբերվում Ձեր ընտանիքը այս ամենին:

-Բնական եմ համարում այն, որ ծնողներս սկզբնական շրջանում կողմ չէին նրան, որ առավոտից մինչ ուշ գիշեր բուհում ինչ-որ հասարակական գործունեություն էի իրականացնում: Մշտապես մտավախություն ունեին, որ կրթությանս կխանգարի այդ ամենը: Մտահոգված էր հատկապես մայրիկիս: Կարծում էին, որ ճիշտ ուղու վրա չեմ: Բայց մշտապես սատար էին կանգնում ինձ ցանկացած գործ նախաձեռնելիս: Միայն մի հարց էր նրանց անհանգստացնում, թե այդ քայլերով ի՞նչի պետք է հասնեմ: Բայց հասարակական գործունեությունն այն ասպարեզն է, որ ցանկությամբ եմ ընտրել: Կարծում եմ, ծնողներս հպարտ են՝ տեսնելով իմ հաջողությունները: Շնորհակալ եմ ծնողներիս՝ մշտապես իմ կողքին լինելու և ինձ սատարելու համար:

-Ո՞րն է Ձեր Հաջողության [ԲԱՆԱՁԵՎԸ]:

-Հաջողությունը կարևոր է յուրաքանչյուրիս կյանքում: Ճիշտն այն է, որ ամեն մարդ, իր խառնվածքից ելնելով, հաստատագրի իր համար այն բանաձևը, որից առանց շեղվելու կշարունակի հասնել հաջողությունների: Ինձ համար այն անփոխարինելի է ցանկացած իմաստով. Նպատակն արդարացնում է միջոցները:

Հարցազրույցը պատրաստեցին
Ջանիկ Սևոյանը,
Լիլիթ Գրիգորյանը
Լուսանկարը՝ Էմին Բագաջյանի